İki avcı, kamyonetleriyle Amerika’nın kuzeyinde küçük bir havaalanına gitmişlerdi.Orada dört kişilik bir uçağın pilotuyla konuşmaya başladılar.O gün avladıkları geyik, kamyonetlerindeydi ve onu da uçağa yükleyerek gitmek istiyorlardı.
Pilot, uçağın dört kişilik olduğunu, kendisi ve iki yolcunun dışında bu geyiği alamayacağını söyledi. Çünkü geyik ve eşyalar en az iki insan ağırlığındaydı.
Avcılar ısrar ettiler. Pilot, kararlı bir şekilde reddetti. Sonunda avcılar, “Geçen yılki pilot senden cesurdu. O kabul etmişti.” dediler.
Pilot da, “Siz bana korkak mı diyorsunuz? Ben çok tehlikeli olduğu için reddediyorum.” diye itiraz etti.
Avcılar, “Hayır. Yeterince cesur değilsin, ondan.” dediler.
Pilot, sonunda avcılar ve geyiği almayı kabul etti. Geyiği yüklediler ve uçak havalandı. Birkaç dakika sonra 10 kilometre kadar havaalanından uzaklaşmışlardı ki, uçak geyiğin fazla ağırlığından havada yalpalamaya başladı. Pilot güçlükle uçağı bir tarlaya doğru indirmeye çalıştı. Uçağın tekerleri balçığa saplandı.
Uçaktan çıkan avcılardan biri diğerine sordu:
“Neredeyiz?”
Diğer avcı cevap verdi:
“Geçen yıl düştüğümüz yerden 1 km kadar uzaktayız.Sanırım.”
Hata yapmayan insan yoktur, kişinin insanlıktaki derecesi, hatalarını kabul edip düzeltmek için gösterdiği gayret ve titizlikle ölçülmelidir.
Hata yapmak, yanlış işlere girişmek, yolunu, yönünü şaşırmak, insan olmanın bir sonucudur.Olgunluğun, sağlıklı bir öz saygının işaretidir.Fakat eskiden yaptıkları hataları hatırlamayanlar, aynı hataları tekrarlamaya mahkumdur.
Hayatta yapılacak o kadar çok hata vardır ki aynı hatayı yapmakta ısrar etmenin anlamı yoktur.Her hata iyi bir öğretmendir, yeter ki iyi bir öğrenci olalım